Alles heeft een ritme. Ik heb het al eerder gehad over het bij vlagen onnavolgbare ritme van een klein mensje. Vaak is er geen pijl op te trekken en lijkt het af te hangen van de windrichting, stand van de maan of Mexicaanse feestdagen. Wij waren dan ook dolgelukkig dat De Dame eindelijk het concept doorslapen had ontdekt.
Lang leve de zomer
Maar aan al het mooie komt een eind. Zo ook aan de zomertijd. Vol weemoed denken wij terug aan die tijd. Avonden in de hangenblijvende zomerwarmte met een koud pilsje in de tuin. En later op de avond als het toch frisser werd, volgde meer dan eens een spontane vreugdedans om het inmiddels ontstoken kampvuur.
En er was reden tot vrolijkheid. Een blik op de babyfoon toonde ons namelijk een heerlijk slapende Dame. En we hadden enigszins de garantie dat dit tot 7.00 zou duren. Reden genoeg om nog een pilsje open te trekken en met een zwierige zwaai een nieuw houtblok op het vuur te gooien.
Welkom wintertijd
Maar toen was het zondag 31 oktober. De dag ik vervloek. De dag dat we ineens over gingen op de wintertijd. Al mijn didactische vaardigheden heb ik ingezet om dit fenomeen aan De Dame uit te leggen. Afgaande op het enthousiaste ‘DIE DIE DIE’ nam ik aan dat het geheel duidelijk was. Heel kort heb ik geleefd in deze illusie.
Klokslag 18.30 is het bedtijd. Met De Dame op de arm loop ik naar boven. We doen ons slaapritueel bestaande uit omkleden, voorlezen en een ronde vrij volksdansen. Uiteindelijk is het 18.45 dat ik de dame in haar bed leg. Ik druk een dikke kus op haar voorhoofd en loop naar beneden. Dit ritueel herhaalt zich om 19:20, 20:15, 20:55, 21:40, 22:10, 23:00 en 23:40. Maar het resultaat van dit harde werken wordt beloond en ik kan zelf met een gerust hart gaan slapen.
Dramatische wintertijd ontwikkelingen
Maar dan in het holst van de nacht hoor ik gegil. Een hoog geluid dat ik niet meteen kan plaatsen. Zijn het inbrekers? Zit er een steenmarter met opera ambities op zolder? Zoals het een echte man betaamt maak ik mijn vrouw wakker om eens polshoogte te gaan nemen. Deze kijkt me geïrriteerd aan en trekt de babyfoon onder mijn kussen vandaan.
En daar staat De Dame. Wijzend naar de camera en mama-roepend. Het is bijna 5.00. Natuurlijk, ze moet even wennen aan de wintertijd. Samen gaan we een boekje lezen. En daarna nog een boekje. Na een spelletje kiekeboe, nog een boekje en het overgooien met sokken is het 7.00 en tijd om op te staan. Dit herhaalt zich de afgelopen twee weken. Wie de wintertijd bedacht heeft, gun ik eeuwige jeuk en te korte armen.
Weet iemand trouwens wat een kind van 15 maanden kan verdienen met een krantenwijk. Als ze toch om 5.00 wakker is, kan ze net zo goed haar steentje bijdragen.
Foto door Pasja1000 – PixaBay
