De kracht van clichés

Clichés zijn irritant maar ze worden vaak gebruikt omdat ze waar zijn. En ja, dat is ook een cliché en dus waar. “Dat wordt de komende maanden niet meer doorslapen! Je leven wordt nooit meer hetzelfde! Geniet maar van je vrije tijd!” Zodra je aankondigt dat je er mede verantwoordelijk voor bent dat er binnenkort een nieuw minimensje op aarde komt, komen de clichés op je af.

Maar het grootste cliché die het meest waar is, het opper cliché, heeft het meeste indruk op mij gemaakt. Het krijgen van een kindje is het mooiste wat je kan overkomen en je gaat onvoorwaardelijk van haar houden. Normaal gesproken ben ik een ‘dat gaan we nog wel eens zien’ type. Maar ja… die verdomde clichés zijn altijd waar.

Tijdens de zwangerschap ben ik wanhopig op zoek geweest naar mijn vadergevoel. Rationeel genoot ik van de zwangerschap. Ik genoot van mijn supervrouw die zonder fatsoenlijke handleiding een kind aan het knutselen was en van de kleine schopjes die ik door de buik kon voelen.

De bevalling

En dan zijn we aan het einde van de zwangerschap. Met het zweet op mijn rug sta ik langs het ziekenhuisbed terwijl de moeder in kwestie keihard werkt om de kleine meid het daglicht te laten zien. Het feit dat ik bezweet langs het bed stond had overigens niks te maken met mijn inspanning tijdens de bevalling. Een rondje om het ziekenhuis wandelen was de meest inspannende activiteit van die dag. Maar een beetje rondhangen en koffiedrinken midden in de zomer is bij vlagen een zweetopwekkende activiteit.

Superschattige babyvoetjes in zwart-wit

Even terug naar de bevalling. Toen de kleine eenmaal had besloten te willen genieten van het buitenleven kwam ze met een noodgang naar buiten. Het eerste uur van een baby wordt ook wel het gouden uur genoemd. Dit uur zijn ze scherp, helder en nog veel meer dingen die ik ambieer.

Ineens ben je vader

Ze was dan ook nog geen 10 seconden oud toen onze ogen elkaar voor de eerste keer vonden. En ineens. Als donderslag bij heldere hemel gebeurde er iets. Alsof iemand diep van binnen de vaderschakelaar op ‘ja’ zette. Kriebels in mijn buik, knikkende knieën en licht vochtige ogen. Op slag onvoorwaardelijk verliefd.

Inmiddels zijn we ruim 9 maanden verder. De kleine is officieel langer buiten dan binnen. En nog steeds elke dag. Als ik haar zie, hoor of ruik gebeurt er iets. Een rilling, een tinteling, een klein sprongetje van mijn hart…

Alle clichés zijn waar. En ik geniet. Onvoorwaardelijk.

2 gedachten over “De kracht van clichés”

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *