Het Leven van een vader
Wij begrijpen wat het betekent om een vader te zijn.
Een tomaat is groente
Tegen 16.00 begin ik mij echter zorgen te maken. De Dame doet een soort omgekeerde Ramadan en weigert te eten als de dag langzaam richting zonsondergang gaat. Vooral voor groente haalt ze letterlijk haar neus op. Met een ferme nee schuift ze steevast haar bord naar de andere kant van de tafel. Dit onder het mom van ‘Ik eet geen groente en ik wens het ook niet zien’.
De peuterpubertijd ontrafeld. Of toch niet?
Een periode in een jeugdig leven die door ouders met angst en beven tegemoet wordt getreden. Wij van Het Leven van een Vader vinden het belangrijk om ook stil te staan bij de lastige fases in de opvoeding. Vol goede moed en tot op het bot voorbereid ging in met De Dame in conclaaf om de onderste steen van de peuterpubertijd boven te krijgen.
Gerommel op de apenrots
Maar ineens is daar een andere aap. Een veel kleinere aap. Laten we hem voor het gemak Lev noemen. Lev, met een schattige glimlach en te lieve kleine teentjes. Maar schijn bedriegt. Het duurt niet lang of deze nieuwe verschijning begint de aandacht te claimen van het vrouwtje in huis. Rolf begint zichtbaar jaloers te worden en begint na te denken over wat hij kan doen om zijn status van alfa-mannetje op zijn apenrots te behouden.
Tijd is relatief
In de verte zie ik De Dame rustig ‘De Ontdekking van de Hemel’ lezen. Een glimlach zorgt ervoor dat mijn mondhoeken langzaam omhoog krullen. Mijn pas versnelt en ik snel richting mijn dochter. Dan verscherpt mijn blik en zie ik dat ze gewoon ‘Nijntje in de Dierentuin’ door zit te bladeren. Ik slaak een diepe zucht en besef dat ook mijn ogen harder achteruit gaan dan een DAF met Variomatic.
De wens voor een Tweede
Je tweede vrouw die nog nooit is bevallen kan bijvoorbeeld beter bevallen dan je eerste vrouw die twee keer is bevallen. Het moge duidelijk zijn. Bevallen is een vreemde term. Zeker als we het hebben over de geboorte van een kind. Zo’n bevalling bevalt namelijk zelden. Een noodzakelijk kwaad. Toch wilden er graag nog een keer aan geloven.
Stukje Hemel in de Ballorig hel
Uiteindelijk begint het stemmetje te schreeuwen. PAPA, PAPA, PAPA… Terwijl ik de ergste slaap uit mijn hoofd schud, loop ik naar het kamertje van De Dame. Voorzichtig duw ik de deur open en ik zie het blijste koppie ooit. Met een vinger in de lucht geheven zegt ze ‘papa, donker!’. Met deze messcherpe analyse is de dag officieel begonnen. Dan rijst de grote vraag ‘wat gaan we doen vandaag?’. We gaan naar Ballorig.