Het Leven van een vader
Wij begrijpen wat het betekent om een vader te zijn.
Wie niet weg is, is gezien.
Jij moet verstoppen! De Dame zit duidelijk in de fase van heldere communicatie. Het is zondagochtend om 08.15. Zelf sta ik nog midden in de woonkamer in mijn koffie te roeren en moet dus haast maken. Vanuit eerdere ervaringen weet ik dat een eenmaal gestart spel verstoppertje onmogelijk te onderbreken is.
De Senegalese verrassing
Kinderen hebben betekent constante strijd. Strijd tegen het slaapgebrek, strijd tegen de vieze luiers en strijd tegen het nieuw opgelegde ritme. Maar kinderen betekent ook onderlinge strijd. Ouderwetse rivaliteit. Niemand zal dit openlijk toegeven, maar stiekem wil je gewoon de allerleukste zijn.
Een tomaat is groente
Tegen 16.00 begin ik mij echter zorgen te maken. De Dame doet een soort omgekeerde Ramadan en weigert te eten als de dag langzaam richting zonsondergang gaat. Vooral voor groente haalt ze letterlijk haar neus op. Met een ferme nee schuift ze steevast haar bord naar de andere kant van de tafel. Dit onder het mom van ‘Ik eet geen groente en ik wens het ook niet zien’.
De peuterpubertijd ontrafeld. Of toch niet?
Een periode in een jeugdig leven die door ouders met angst en beven tegemoet wordt getreden. Wij van Het Leven van een Vader vinden het belangrijk om ook stil te staan bij de lastige fases in de opvoeding. Vol goede moed en tot op het bot voorbereid ging in met De Dame in conclaaf om de onderste steen van de peuterpubertijd boven te krijgen.
Gerommel op de apenrots
Maar ineens is daar een andere aap. Een veel kleinere aap. Laten we hem voor het gemak Lev noemen. Lev, met een schattige glimlach en te lieve kleine teentjes. Maar schijn bedriegt. Het duurt niet lang of deze nieuwe verschijning begint de aandacht te claimen van het vrouwtje in huis. Rolf begint zichtbaar jaloers te worden en begint na te denken over wat hij kan doen om zijn status van alfa-mannetje op zijn apenrots te behouden.
Tijd is relatief
In de verte zie ik De Dame rustig ‘De Ontdekking van de Hemel’ lezen. Een glimlach zorgt ervoor dat mijn mondhoeken langzaam omhoog krullen. Mijn pas versnelt en ik snel richting mijn dochter. Dan verscherpt mijn blik en zie ik dat ze gewoon ‘Nijntje in de Dierentuin’ door zit te bladeren. Ik slaak een diepe zucht en besef dat ook mijn ogen harder achteruit gaan dan een DAF met Variomatic.