Het leven van een vader
De Dame kan al prima lopen, maar om ook verder te komen dan de eigen oprit is fietsen ideaal. Dus we gaan op Marktplaats op zoek naar een mooie mamafiets met kinderzitje. Uiteraard een elektrische mamafiets. Want volgens de laatste berichten moet iedereen uiteindelijk toch geloven aan elektrisch rijden.
Elke verdieping heeft één overeenkomst, de familiekamer. Deze term ken ik zelf ook maar dan uitsluitend voor gebruik in een uitvaartcentrum. Persoonlijk ben ik niet helemaal op de hoogte van de ontwikkelingen waaraan het assortiment van een warenhuis onderhavig is, maar actieve deelname aan de rouwbranche lijkt mij sterk. Tijd om een kijkje te nemen.
Gewapend met de luiertas neem ik De Dame op de arm en zetten we koers richting de toiletten. Met een soepele handbeweging gooi ik de deur van het herentoilet open. Maar hoe goed ik ook zoek, geen verschoonplek te vinden. Ik stap weer naar buiten en vraag aan een Tuinlander waar ik de De Dame kan voorzien van een verse Pamper. “Ow, dat kan in het damestoilet.”
Er is heel veel aandacht voor de prestaties van Sifan. De Dame kijkt vol aandacht naar de machtige passen waarmee Sifan naar de zege snelt. En dan ineens kijkt ze naar haar eigen beentjes. Dan draait ze zich om. Trillend tilt ze haar linkervoetje op en zet deze 20 centimeter verder weer op de grond.
Het gezegde luidt ‘wie goed doet, goed ontmoet’. Wij besloten om hier serieus werk van te maken. Wij kennen namelijk iemand die nog nooit in haar leven haar verjaardag heeft kunnen vieren. Wij gaan er persoonlijk voor zorgen dat dit eindelijk een keer gaat gebeuren, want dat verdient ze! Het gebrek aan vieren komt trouwens omdat ze nog nooit jarig is geweest.
Het eerste jaar met een kleine is een jaar vol met eerste momenten. De eerste glimlach, het eerste hapje en de eerste keer omrollen. En bij elke eerste keer voel ik de kriebels in mijn buik. Overmand door trots dat De Dame het zo goed doet. De derde zondag van juni was weer een dag met een eerste keer. Mijn eerste echte Vaderdag.
En toen was het de tweede zondagochtend van mei. De eerste Moederdag. We zaten samen aan het ontbijt en ik haalde de mamasverrassingsdoos te voorschijn. Bij ieder cadeautje werd moeders glimlach groter. En dan als uitsmijter het rolletje papier met een strikje eromheen. Het meesterwerk werd uitgerold, liefdevol bekeken en meteen opgehangen.
Clichés zijn irritant maar ze worden vaak gebruikt omdat ze waar zijn. En ja, dat is ook een cliché en dus waar. “Dat wordt de komende maanden niet meer doorslapen! Je leven wordt nooit meer hetzelfde! Geniet maar van je vrije tijd!” Zodra je aankondigt dat je er mede verantwoordelijk voor bent dat er binnenkort een nieuw minimensje op aarde komt, komen de clichés op je af.
En dan slaat mij ineens de schrik nog harder om het hart. De Dame! Het is inmiddels 06:15 en ik heb helemaal niets gehoord vannacht! Inmiddels overheerst lichte paniek terwijl ik wanhopig naar de babyfoon zoek. Mijn bibberende hand pakt het apparaat op en brengt hem richting mijn gezicht. Op het beeld zie ik De Dame liggen. Stil.
De wereld door de ogen van een beginnend vader. Herkenbaar voor de mensen die reeds kinderen hebben en enorm goede voorbereiding voor de mensen die binnenkort ouders worden van hun eerste kindje.