Eerste Moederdag schilderkunst

Voordat ik begon met het schrijven van verhalen op ‘Het Leven van een Vader’ had ik het idee om wekelijks een stukje te schrijven. Iedere woensdag heb ik een papadag, wat trouwens echt de beste uitvinding ooit is, en op deze dag moest het gebeuren. Uiteraard is deze dag in de praktijk gevuld met De Dame. En als die even slaapt schreeuwt de wasmand, de stofzuiger of de vaatwasser om aandacht. Maar ondertussen stapelen de leuke en memorabele momenten zich op. Dus nu in retrospect nog een terugblik op de eerste Moederdag. Of beter gezegd de voorbereiding op Moederdag.

Bijna de eerste Moederdag

Het was bijna Moederdag. En dit was niet zomaar een Moederdag. Het was de allereerste Moederdag van de moeder van De Dame, ook wel bekend als mijn vrouw. De lokale middenstand werd op ouderwetse wijze gestimuleerd voor het samenstellen van een mamasverrassingsdoos.

Onder andere enorm kekke Supermom HappySocks, een chocoladehart en een Magic Mok (dikke tip!) vonden hun weg naar de doos. Maar zoals iedereen weet, vinden moeders één ding het allerleukst. Een knutselwerkje. Dit voorrecht geldt trouwens alleen voor kinderen. Je grote liefde bij een jubileum verrassen met een bijna binnen de lijntjes gekleurde kleurplaat met koffiekring op de rechter benedenhoek, wordt gek genoeg niet gewaardeerd.

Voorbereiding van een Hollandse meester

Een ‘Mama is de liefste’ kleurplaat en potjes vingerverf stonden klaar. De hele ochtend hadden we ter inspiratie naar Bob Ross gekeken. Dit zou een meesterwerk worden. Het idee was om de kleurplaat sierlijk te versieren met mooie en subtiele handafdrukken. Hiervoor had ik kleine schoteltjes gevuld met verf. We kunnen stellen dat de voorbereiding uitstekend was. Het halve werk zat er op.

De schilderstart

De dame zat klaar in haar stoel. De lege kleurplaat legde ik binnen handbereik. Na twee keer met mijn ogen te hebben geknipperd was het aantal kleurplaten verdubbeld terwijl de grootte was gehalveerd. Forse tegenvaller.

Gelukkig lag kleurplaat nummer twee klaar en vond een weg naar de tafel. Voorzichtig trok ik een schoteltje rode verf dichterbij. Met een compleet ongecontroleerde beweging zorgde een babyhand ervoor dat dit schoteltje gelanceerd werd naar de andere kant van de tafel. De landing in de fruitschaal zorgde voor een tafereel waar het hart van een stillevensschilder sneller van gaat kloppen.

Schilderend geklap

Na deze kleine tegenslag pakte ik een nieuw schoteltje met rode verf. Drukte het handje van De Dame hierin en stempelde rustig op het papier. Hetzelfde volgde met blauw. De Dame werd steeds enthousiaster en wilde met twee handen gaan stempelen en dit combineren met het net geleerde klappen. Al snel veranderde de zorgvuldig geplaatste handafdrukken in een enorme paarse vlek.

De laatste kans

De laatste kleurplaat en daarmee de laatste kans. Hopelijk heb ik geleerd van eerdere fouten. Ik legde het papier op tafel. Drukte haar handjes in de verf en stempelde met verschillende kleuren de kleurplaat vol. Even later keek ik dik tevreden naar het eindresultaat. Dat hadden we samen mooi gedaan.

Blijkbaar is vingerverven een vermoeiende activiteit. In een onbewaakt ogenblik verdwenen twee handjes richting gezicht en werd er uitgebreid in de ogen gewreven. Het resultaat was een onnavolgbare make-up creatie waar Nikkie de Jager jaloers op zou zijn. Helaas werd het dusdanig dik aangebracht dat er tranen van verf naar beneden druppelde. Haar kleren kleurden binnen de kortste keren perfect bij haar ogen.

Zuchtend keek ik naar de aangerichte ravage. Om de verrassing niet te verpesten moest ieder spoortje verfbewijs worden uitgewist. Eerst poetste ik de tafel en daarna waste ik de bananen af. Snel liet ik het badje van De Dame vol lopen en maakte haar klaar voor een uitgebreid bad. Bij het pakken van een handdoek zag ik ineens een knoeischort liggen. Verdomd, die was ik helemaal vergeten.

Eindelijk Moederdag

En toen was het de tweede zondagochtend van mei. We zaten samen aan het ontbijt en ik haalde de mamasverrassingsdoos te voorschijn. Bij ieder cadeautje werd moeders glimlach groter. En dan als uitsmijter het rolletje papier met een strikje eromheen. Het meesterwerk werd uitgerold, liefdevol bekeken en meteen opgehangen.

Missie geslaagd.