Baby’s en koffie

Inmiddels hebben we als gezin een aardig ochtendritueel. Een vaste gewoonte is en blijft het zetten van een heerlijke espresso. Dus ik loop met De Dame op de arm naar beneden, leg haar neer op haar speelkleed en schuifel naar de keuken.

De weg naar de espresso

Hier begint het koffieritueel. Met een beetje stoom verwarm ik mijn kopje voor, intussen maal ik de boontjes van Klasbak (mijn favoriete koffiezaak). De gemalen koffie doe ik de koffiehouder en met een gevoelige maar tegelijk stevige beweging stamp ik de koffie aan. Verliefd kijk ik nog even over mijn schouder en zie de dame met een bewonderenswaardige souplesse haar ochtendgymnastiekoefeningen doen.

Mijn aandacht verplaatst zich weer naar de koffie. De piston met daarin de koffie draai ik stevig in de machine en na een druk op de knop begint een lobbige espresso langzaam door te lopen. Na precies 28 seconden is het kopje gevuld met het zwarte goud. Ik pak het kopje onder de uitloop vandaan, draai me om en loop gedachteloos richting de woonkamer.

Ineens die leegte

En dan ineens krijg ik het gevoel dat ik iets mis. Snel kijk ik om me heen en ik zie een leeg speelkleed. De twijfel slaat toe… ik heb haar toch wel echt meegenomen naar beneden? Of was dit slechts een slaapdronken gedachte? Nee, ik weet het zeker. Ik heb De Dame meegenomen.

Verdorie! Zal je altijd zien. Heb ik de verantwoordelijkheid over onze dame, raak ik haar kwijt. Of misschien is ze gestolen! Dat zal het zijn! Ze is gewoon ordinair gejat! Wie doet nou zoiets? Wie steelt er in vredesnaam een baby?! Terwijl de paniek’, vanwege het nog niet kunnen drinken van mijn espresso, langzaam toeslaat hoor ik ineens iets schuiven. Mijn blik dwaalt af naar de salontafel. Een lachende dame is intussen druk bezig met het herinrichten van onze woonkamer.

De dame kan ineens tijgeren en mijn koffie is koud. Ik druk een dikke kus op haar mooie koppie en loop glimmend van trots weer naar de keuken.

Nieuwe boontjes malen.