De man en de bevalling

Er zijn weinig zaken waar de genderneutraliteit geen vat op heeft. De bevalling is daar echter één van. Bevallen is en blijft een typisch vrouwending. Voor de man is dit een onvermijdelijke exercitie die je moét ondergaan om vader te worden.

Bevallen in het ziekenhuis

Vanwege hoge bloeddruk moest de bevalling ingeleid worden. Verplicht een aantal dagen Martini Ziekenhuis was het gevolg. De nacht voor de bevalling lagen we op een verder lege kamer in het ziekenhuis. Tussen al die lege bedden lag ik op mijn stretcher. Een oerdegelijk bed die nog dienst heeft gedaan in een veldhospitaal in de Eerste Wereldoorlog. Vanaf mijn stretcher zag ik de comfortabele en in hoogte verstelbare bedden leegstaan. Het voelde alsof ik een dure hotelkamer had geboekt en toch had besloten om in de badkuip te slapen.

De volgende dag (dagen beginnen trouwens enorm vroeg in een ziekenhuis) werd ik verbazingwekkend uitgerust wakker. Van de zuster die ons bij nacht en ontij had gewekt hoorde ik dat de eerste ontsluiting een feit was. Door de zwangerschapscursus had ik het gevoel er helemaal klaar voor te zijn. Game on!

Blij dat ik een man ben

Op een lege maag begin je niks. Het ontbijt van de toekomstige moeder bestond uit 2 boterhammen met kaas, een kopje bosvruchtenthee en een infuus met weeënopwekkers. Deze rakkers hadden hun taakomschrijving prima tot zich laten doordringen en schopten binnen de kortste keren de ene na de andere wee naar buiten. Mijn immer scherpe blik zag meteen dat bevallen geen pretje is. En dit was nog maar het begin. Snel keek ik naar beneden als extra check en bedankte stilletjes iedereen dat ik een man ben.

Inmiddels vorderde de bevalling gestaag. De weeën werden steeds heftiger en het verplegend personeel kwam ook regelmatiger de kamer binnen. In deze fase begon ik nadrukkelijk mijn rol te pakken. Deze rol bestond uit het consequent in de weg lopen. Een rol die ik trouwens vol overtuiging heb vervuld tot het bittere einde.

Maar nu eerst eten

Na vele uren in de weg lopen naderde het einde van de middag. We waren een heel stuk gevorderd maar er was ook nog een heel stuk te gaan. Dit was tevens het moment dat het eten van mijn vriendin werd bezorgd. Om voor mij volstrekt onduidelijke redenen had zij geen trek. Hierdoor werd ik opgezadeld met een portie aardappelen, bloemkool en een speklapje. Bloemkool is niet mijn ding dus met frisse tegenzin en het nodige geklaag tegen mijn bevallende vriendin zat ik naast haar te eten. Dit werd gek genoeg niet gewaardeerd. Nadat de woede enigszins was bekoeld en ik er vrijwel zeker van was dat dit niet mijn laatste avondmaal was, ben ik klaar om de rest van de avond in de weg te lopen.

En dan… vader!

Mijn vriendin levert nogmaals een topprestatie en na een loodzware marathonsessie persen zie ik het hoofdje. Nadat onze kleine met enige regelmaat de buitenwereld met haar kruin heeft verkend, besluit ze in sneltreinvaart eens helemaal te gaan kijken. Op het laatste moment stap ik aan de kant waardoor de verloskundige onze dochter op kan vangen. En zo ineens zijn wij ouders. Zo ineens ben ik vader…

Meteen ben ik verliefd op die kleine frommel en tegelijk heel erg trots op de kersverse moeder. Maar door de hele dag verplicht binnen zitten komt er ineens hoofdpijn opzetten. Voorzichtig vraag ik een paracetamol en plof neer in een stoel. Een boze blik schiet mijn kant op.

Dit heb ik (voorlopig) ook weer overleefd.