Er waaien droge struiken voorbij terwijl de krekels in de verte tsjilpen. Heb je dit beeld te pakken? Mooi! Het is namelijk al lang geleden dat er een verhaal is gepost. Te lang geleden eigenlijk. Uiteraard zijn er genoeg grote en nog meer kleine avonturen beleefd. Die ga ik komende tijd vangen in woorden. Maar eerst is het tijd om de grote vraag te beantwoorden. Waarmee heb je het in vredesnaam zo druk dat je niet even een verhaaltje kan tikken?
Veel kinderen, weinig ruimte
Wij wonen in het mooie Zuidlaren. Ons huis is direct na de Tweede Wereldoorlog gebouwd. Destijds was het uitgangspunt niet dat je lekker veel ruimte nodig had. Een dak boven je hoofd en enigszins uit de wind zitten werd al gezien als pure luxe. Een gemiddeld gezin had 37 kinderen en daarom was het wel noodzakelijk dat er minimaal drie slaapkamers aanwezig waren.
En dan gaan we in vogelvlucht naar het jaar 2022. Uiteraard wonen wij met ‘De Dame’ in ons huis. Zij een eigen kamertje, wij een eigen kamer en een aparte studeerkamer voor het tegenwoordig noodzakelijke thuiswerken. Een snelle rekensom leert dat hiermee alle kamers vergeven zijn.
Testuitslag
Toen kwam de zwangerschapstest. Eén streepje werden er langzaam twee. Volgens mij probeerde de test mij duidelijk te maken dat één kamer omgetoverd moest worden tot twee kamers. Diep onder de indruk van dit stukje bouwadvies besloot ik ook nog een zwangerschapstest van ClearBlue te scoren. Deze geeft met woorden aan wat er aan de hand is. ClearBlue is overduidelijk minder van het technisch advies maar heeft een veel praktischer insteek. Geen suggestie voor een dakkapel of een uitbouw. Enkel het simpele woord zwanger. Met een hartslag van 180 en licht betraande ogen van geluk vinden mijn gedachten aansluiting bij de eerste zwangerschapstest. Er moet een kamer bij komen.
In principe ben ik best handig. Maar in dit geval was er sprake van een strak opgelegde planning voor een babykamer. Daarnaast ben ik, getuige de wisselvalligheid in het plaatsen van verhalen, niet vies van enig uitstellen. Een plaatselijke aannemer was de uitkomst. Tussenwandje, dakraampje, vloertje…. Je kent het wel. Even later was de babykamer casco opgeleverd.
Handen laten wapperen
Dan zijn we aangekomen bij de reden van het niet schrijven van verhalen. Het afwerken moest ik zelf doen. Alles dichtsmeren, behangen en schilderen. Veel schilderen. Heel veel schilderen. En dat allemaal in de 10 minuten per dag dat ik thuis ben en ik niet druk ben met ‘De Dame’. Het einde is nu in zicht en de komende periode zullen er weer verhalen online verschijnen.
Owja. In latere verhalen zal ‘De Dame’ vergezeld worden door ‘De Heer’.
