Baby, Brinta en aardbevingen

Er zijn weinig dingen die in het Noorden zoveel emotie oproepen als aardbevingen. Veel mensen krijgen spontaan last van een kloppende ader op het voorhoofd bij het noemen van termen als gaswinning, de NAM of bevinkje. Zelf wonen wij in het mooie Zuidlaren. Hoewel dit relatief dicht bij de provincie Groningen ligt, heeft het in principe een veilige marge ten opzichte van het aardbevingsgebied.

De oprukkende aardbeving

De meeste noemenswaardige bevingen vinden plaats richting de kop van Groningen. Denk aan illustere namen als Loppersum en Huizinge. Toch beefde de grond onlangs ook in Veendam. Daarmee kruipen de aardbevingen langzaam richting de grens tussen Groningen en Drenthe (de Semslinie voor kenners) en dit heeft ons aan het denken gezet.

Met ons bouwkundig oog zijn we door ons huis gelopen en hebben potentieel zwakke plekken in kaart gebracht. Wij willen natuurlijk voorkomen dat we tijdens een sessie klankschalen of capoeira ineens worden verrast door futiliteiten als vallende dakpannen en scheurende muren. Voor ons gevoel van veiligheid gaan we daarom op zoek naar een makkelijke manier om ons huis te verstevigen.

Baby met honger, Brinta en opruimen

Op sommige momenten zie ik dat De Dame op haar vader lijkt. Het is dan ook geen verrassing dat ze ’s nachts steevast wakker werd van de honger. Een zoektocht naar een maaltijd die voor langere tijd goed vult, volgde. Uiteindelijk zijn we uitgekomen bij het aloude bordje Brinta, aangemaakt met moedermelk. Dit werkt als een malle en De Dame slaapt ineens stukken beter.

Persoonlijk ben ik niet van het meteen opruimen van dingen. Het bijna lege bordje pap met de lepel er nog in bleef dan ook de hele nacht op tafel staan. De volgende ochtend loop ik de kamer binnen terwijl ik de laatste restjes slaap nog uit mijn ogen veeg en zie ik de chaos op tafel. Dat wordt dus eerst opruimen en dan pas koffie.

Brinta is sterker dan beton

Glazen en bestek verdwijnen in de vaatwasser en de pot mayonaise gaat weer in de kast. Dat ruimt al lekker op en voldaan kijk ik om me heen. Alleen het bordje en paplepel van De Dame staan nog op tafel. Ik strek mijn arm uit en pak de lepel vast. Tot mijn verbazing is er geen beweging in te krijgen. Met iets meer kracht probeer ik de lepel los te rukken. Met een piepend geluid schuif ik hiermee de tafel op. Lepel, bord en tafel zijn in een paar uur met elkaar versmolten. Boos pak ik een mes en probeer de lepel lost te wrikken, na een minutenlange strijd heb ik het handvat van een broodmes in mijn hand terwijl het lemmet richting de vloer tuimelt.

Duurzaam bouwen met Brinta

In het kader van niet denken in problemen maar in oplossing beginnen mijn ogen te twinkelen. Even later sta ik fluitend melk en een paar grote scheppen Brinta van de baby te mengen in een grote emmer. Hout steen en beton zijn prima bouwmaterialen, maar niets is zo sterk als een dun laagje pap op de muren. Op naar het sterkste huis van Drenthe!

Ps. Of dit alleen geldt voor Brinta zal later blijken, nadat ik de kruipruimte heb volgestort met Olvarit Licht Volkoren. .