Het is druk op de weg. De fijne motregen en de invallende avond maakt het voor veel automobilisten onmogelijk om fatsoenlijk te rijden. Deze onverlaten hebben hun rijbewijs waarschijnlijk bij een pak koffie gekregen en trappen voor de zekerheid bij elke windvlaag hard op de rem. Dit frustreert mij mateloos. We hebben een lange dag achter de rug en willen graag naar huis. Bij ieder oplichtend remlicht wordt mijn humeur slechter.
Bijna thuis
Gelukkig rijden we inmiddels weer op bekend terrein. Op de automatisch piloot stuur ik huiswaarts en wil onze vaste afslag van de A28 nemen. Vanaf hier is het nog een klein kwartiertje rijden, dat overleven we ook nog wel. Met mijn linkerhand haal ik de handel van de richteraanwijzer over en met een soepele stuurbeweging leid ik de auto naar de uitvoegstrook.
Uit het niets hoor ik ineens op gedecideerde toon NEIN NEIN NEIN! Foute boel. In een reflex controleer ik mijn spiegels en gooi het stuur om naar links. We razen onze afslag voorbij en weer hoor ik NEIN NEIN NEIN. Het is verdorie ook nooit goed! Geërgerd werp ik een snelle blik over mijn schouder en daar zie ik De Dame zitten. Gevangen in haar eigen mooie wereldje. Haar hoofdje wiegt zachtjes op en neer.
Duits mysterie
Dan stopt ineens het wiegen, haar mond gaat langzaam open en weer klinkt het NEIN NEIN NEIN. Als bliksemschichten schieten de vragen door mijn hoofd. Hebben we per ongeluk een Duits kind gekregen? Komen we te vaak bij de Aldi? Zitten er verborgen Duitse boodschappen in haar favoriete afleveringen van Bassie en Adriaan?
Ze stopt met schreeuwen en vervalt weer in achteloos hoofdgewieg. En dan horen we het, een zacht geneurie. Het gezoem van de banden op het asfalt hadden dit geluid eerder naar de achtergrond verdrongen. Maar nu horen we het luid en duidelijk. De melodie komt meteen bekend voor. In mijn hoofd neurie ik mee en op het moment dat in mijn hoofd ‘Nijntje, lief klein konijntje’ klinkt, hoor ik vanaf de achterbank NEIN, NEIN, NEIN!
Mijn humeur is meteen stukken beter.
