De glimlach van een kind

Met uiterste precieze leg ik de kleine meid in de box voor haar slaapje. Haar wenkbrauwen zijn gefronst en haar mond blijft strak terwijl ze mij recht aankijkt. Als ik haar even later ga verschonen, kijkt ze me glazig aan. Zelfs als ik haar de fles geef blijft de blik uiterst kritisch, maar deze keer met haar mond een beetje open.

Haar eerste glimlach. Toch?

En dan ineens komt de dag dat haar mond een beweging maakt die ik nog nooit eerder hebt gezien. Heel voorzichtig krullen haar mondhoeken een beetje omhoog. Een knippering van mijn ogen later staat haar mond echter weer net zo strak als voorheen met een kenmerkend klein pruillipje. Dan komt de twijfel, zag ik het wel goed? Of is de wens van de vader de vader van de gedachte?

Bewijsmateriaal

Bij dergelijke twijfelgevallen zit er maar één ding op. Bewijsmateriaal verzamelen om de eerdere observatie te staven. Met mijn telefoon in de aanslag lig ik op de loer achter de sanseveria’s. Helemaal klaar om bij het kleinste vermoeden van een glimlach tevoorschijn te springen en dit heuglijke feit vast te leggen. En dan gebeurt het. Haar ogen beginnen te stralen en haar mondhoeken maken een langzame maar zekere opkrullende beweging.

Ik spring achter de planten vandaan, stap op de staart van de hond die al schreeuwend naar de grond gaat. Dit hele tafereel dringt ook door in de belevingswereld van de kleine. Na deze exercitie heb ik genoeg foto’s en filmpjes van een hysterisch krijsend kind met verschrikte blik.

Het is officieel. Ze lacht!

Vele dagen en nog meer filmpogingen gingen kansloos voorbij. En toen, uit het niets. Stralende ogen, opbollende wangen en als donderslag bij heldere hemel… een enorme glimlach! En het was de mooiste en liefste tandeloze glimlach die ik ooit heb gezien! En ik kan alleen maar zeggen, Willy Alberti had gelijk.

De glimlach van een kind, doet je beseffen dat je leeft. Meer dan ooit tevoren.