Stukje Hemel in de Ballorig hel

Er zijn een aantal dingen die je op zaterdagochtend rond de klok van 05:30 kan ondernemen. Je kan met moeite huissleutels uit je jaszak toveren om daarna naar boven te strompelen en in je bed te ploffen na een lange avond in de kroeg. Of je kan in een camouflagejas voorbereidingen treffen voor een ochtend bibberen aan de waterkant waarbij de vissen iedere keer verrast zijn door die rokende struiken langs de kant. Wat ook prima kan is vloekend een fiets uit het schuurtje pakken om een ochtendkrant te bezorgen die op het moment van daadwerkelijk lezen waarschijnlijk al vol oud nieuws staat. Mogelijkheden genoeg.   

De keuzevrijheid van een vader

Maar in het leven van een vader werkt het vaak iets anders. Dan heb je geen keuze. Dan worden de keuzes voor je gemaakt. In het diepste van mijn slaap hoor ik een stemmetje. Papa, papa, papa… Ik besteed er weinig aandacht aan. Maar het stemmetje klinkt steeds luider. Uiteindelijk begint het stemmetje te schreeuwen. PAPA, PAPA, PAPA… Terwijl ik de ergste slaap uit mijn hoofd schud, loop ik naar het kamertje van De Dame. Voorzichtig duw ik de deur open en ik zie het blijste koppie ooit. Met een vinger in de lucht geheven zegt ze ‘papa, donker!’. Met deze messcherpe analyse is de dag officieel begonnen.

We lopen samen naar beneden. Of ‘bijna boven’ zoals het ook wel bekend staat. Al vrij snel rijst de grote vraag ‘wat gaan we doen vandaag?’. Ineens krijg ik een ingeving. We gaan naar Ballorig.

Ballorig

Om stipt 9.00 gaat de deur van Ballorig open en stormen wij naar binnen. We zijn de eersten en hebben het rijk alleen. Maar dit duurt niet lang. Al snel worden we vergezeld door een groepje kinderen die volgens mijn beste inschatting de hele nacht hebben doorgehaald en leven op Red Bull.

Als een ware orkaan trekken ze door de ruimte. Een spoor van ellende achterlatend. Intussen krijgt mijn vocabulaire en passant een interessante update. De bijbehorende ouders (of verzorgers, daar wil vanaf zijn) hebben de hoop allang opgegeven en hangen met een telefoon in hun handen achter een kop koffie. Stiekem komt af en toe een flesje uit de binnenzak tevoorschijn om de koffie enigszins aan te lengen. Diep van binnen kan ik ze geen ongelijk geven.   

Per strekkende meter

Het enthousiasme van De Dame is in ieder geval nog niet getemd. In volle vaart stormt ze het speelkasteel in. Met moeite kan ik volgen. Dan blijft ze plots staan en kan ik weer aanhaken. Haar gevreesde vinger komt weer omhoog en wijst naar de grond. ‘Bah, opruimen’.  Een half aangevreten rijstwafel kijkt ons aan. Zo te zien een Snack-a -Jacks in de smaak Paprika / BBQ. Het kan ook heel goed een naturel rijstwafel zijn die na verloop van tijd oranje is uitgeslagen. Hiervoor is nader onderzoek noodzakelijk. Na haar opmerkzaamheid stormt De Dame verder. Zelf volg ik gedwee en zie onderweg een klokhuis, billendoekjes en meer strekkende meters stof dan bij een stoffenkraam op de markt.

Met lichte walging begint mijn irritatie toe te nemen. Zuchtend stap ik het speelkasteel uit en schoffel blijkbaar een van boven springend en voorbij stormende koter omver. Geen idee waar die ineens vandaan komt en waarom die uit de lucht komt vallen. Maar de moeder weet in elk geval dat ik uit moest kijken. Mijn vocabulaire is weer verder uitgebreid, al moet ik de exacte betekenis thuis nog eens goed nakijken. Met mijn ziel onder mijn arm loop ik verder.  

Stukje hemel

En dan hoor ik het. Een uitbundig gelach. De Dame heeft de blokken gevonden. Ze schatert het uit van plezier. De glimlach breekt ook bij mij door. Een stukje hemel in deze hel op aarde. Dan trekt De Dame ineens een sprintje naar de ballenbak. Met een uiterste krachtinspanning weet ik haar tegen te houden.

‘Kom lieverd. We gaan thuis wel eten.‘