Het raam van mijn kantoor staat open. In de verte meen ik de Martinitoren te horen. Zij slaat vijf keer. Eigenlijk is het hij. Maar een gracieuze toren die al sinds jaar en dag waakt over de stad Groningen zonder aan schoonheid te verliezen, vind ik meer een ‘zij’. Los van dit, de klokslagen bevestigen mijn gevoel van vijf uur. Op naar huis.
Eigenlijk op naar de kinderopvang om De Dame op te halen. Een momentje van rust tijdens de autorit van Groningen naar Zuidlaren. Rustig sturend naar de avondspits. Niet op de weg, maar thuis.
Stapvoets rijd ik het parkeerterrein van de kinderopvang op. Mijn autodeur slaat open en met een zucht die ik alleen herken van mijn opstaande vader, stap ik uit. De tijd begint zijn invloed uit te oefenen op mijn vermogen om in stilte op te staan.
Ouderdom
In de verte zie ik De Dame rustig ‘De Ontdekking van de Hemel’ lezen. Een glimlach zorgt ervoor dat mijn mondhoeken langzaam omhoog krullen. Mijn pas versnelt en ik loop richting mijn dochter. Dan verscherpt mijn blik en zie ik dat ze gewoon ‘Nijntje in de Dierentuin’ door zit te bladeren. Ik slaak een diepe zucht en besef dat ook mijn ogen harder achteruit gaan dan een DAF met Variomatic.
Zodra ik de deur van de groep van De Dame binnenstap, vergoedt het warme welkom alles. De liefde jaagt door mijn aderen en als trotse vader doe ik haar jas en laarsjes aan. Op naar huis!
Eindelijk thuis
Eenmaal thuis aangekomen is het bijna 17:45. Dat betekent dat we nog een uurtje hebben om te eten, te spelen, een fles met pap te drinken en tanden te poetsen. In sneltreinvaart gaan we van start. Wonder boven wonder lijken we het te redden. Rond de klok van 18:45 deel ik mede dat we op bed gaan.
De Dame antwoord resoluut. ‘Nog één minuutje’. Ik ben de kwaadste niet, dus dit minuutje mag ze van mij stelen. Ruim 10 minuten later is de minuut volgens De Dame nog steeds niet afgelopen.
Nu twijfel ik of onze dochter niet stiekem een wasmachine is.
