We gaan terug naar een moment aan het einde van de zwangerschap. De babykamer was bijna klaar, alleen de aankleding met accessoires ontbrak nog. Wij zijn groot voorstander van ouderwets houten babyspeelgoed. Oerdegelijk en het stimuleert de creativiteit van kinderen. Na een bezoekje aan de babywinkel, waar ze overigens geen baby’s verkopen, komen we thuis met een schitterende houten regenboog voor op haar kledingkast.
Het duurt niet lang of ook een houten auto en een rammelaar hebben hun weg naar ons huis gevonden. Goed om te zien dat we ons aan de houten-babyspeelgoed-is-het-beste filosofie houden.
Uitpakken van de kraamcadeaus
De bevalling volgt en de kleine laat ons inmiddels al een aantal maanden genieten. Zelf geniet ze ook van bijna alles. Voorbijgangers, de televisie, afstandsbedieningen en haar eigen voeten. Er is één ding waar ze niet naar omkijkt. Haar houten babyspeelgoed.
Inmiddels hebben we als pril gezin iets van een ritme gevonden. Dit is ook het moment waarop we alle kraamcadeaus uit de verpakking halen. Nietsvermoedend haal ik een roze hondje uit de doos en geef deze aan onze kleine meid. Deze knikt goedkeurend en gaat druk spelen met haar nieuw verworven lievelingsspeelgoed.
Het geluid
Ondertussen zit ik op de hoek van de bank wat te mijmeren terwijl mijn blik gedachteloos naar buiten is gericht. Het is een sombere dag. Af en toe wordt het geluid van de regen overstemd door een de suizende wind die buiten zijn weg zoekt. Ineens hoor ik een geluid dat ik niet kan plaatsen. Mij ogen schieten door de kamer om de bron van het geluid te vinden.
Mijn blik stopt al snel bij de box. Een schaterlachende baby zit met haar roze hond te spelen. Als het schaterlachen even stopt hoor ik vreselijk irritant stemmetje ‘heb jij een kluifje voor mij’ zingen, gevolgd door hard baby gelach.
En dan besef ik. Als donderslag bij heldere hemel is ons ideaal van houten babyspeelgoed verdwenen. Moeiteloos vervangen door een zingende roze hond met een lichtgevende buik.
De pianovirtuoos
Diep van binnen weet ik dan al dat het spreekwoordelijke hek van de dam is. En het neemt dusdanig extreme vormen aan dat we ook zelf over gaan tot de aanschaf een licht spuwende en geluid producerend stukje ellende. Een voetenpiano. Onze kleine meid is door het dolle heen en het duurt niet lang of ze raast met de gevoeligheid van een sloopkogel met haar voetjes over de 5 toetsen.
Mijn verzet tegen babyspeelgoed dat me doet denken aan de kermis is definitief gebroken en ik geniet van hoe onze kleine geniet.
Maar ondertussen krijg ik op het werk niks meer mee, gaan complete gesprekken aan mij voorbij en is bellen nagenoeg onmogelijk. In mijn hoofd zit non-stop een alles bepalende ‘1-2-3-4-5, wij tellen de toetsen van deze piano’ terwijl de beelden van een gepassioneerd voetenpiano spelende dochter door mijn hoofd schieten.
En dan besef ik, veel mooier wordt het niet.
Ps. Blijkbaar ben ik niet de enige die het zo ziet. Zie ook het blog van “Gezin met Vijf“.
Geweldig leuk geschreven, ik moest er hard om lachen. En idd een babywinkel, waar ze geen baby’s verkopen, dat dat bestaat!! Ik had vroeger een kinderwinkel, daar verkochten we ook geen kinderen …
Heerlijke schrijfwijze weer! Wij genieten hier van de combinatie van houten speelgoed en “kermis” speelgoed, hij speelt met werkelijk alles
Ik vond vroeger speelgoed met piepjes en lawaai verschrikkelijk. Maar ach hout speelgoed staat ook leuk als decoratie!
Leuk stukje om te lezen Rolf. Het speelgoed ziet er mooi en goed uit. Ik ben opgegroeid met speelgoedauto’s.
Hhahaah, ja dat is toch ook wel een beetje herkenbaar. Al is er toch wel flink veel van de liefde voor hout gebleven, sterker nog mijn dochter wordt ook blij als ze ziet dat iets van hout is gemaakt.
Leuke kleurtjes, daar word je toch blij van als kindje denk ik?
Zo herkenbaar! Onze dame heeft ook voornamelijk houten speelgoed, maar af en toe zit daar een lawaai ding tussen met discolampjes afgetopt. En die is dan net favoriet natuurlijk..
Tot nu toe gaat het nog goed!