Kinderen hebben betekent constante strijd. Strijd tegen het slaapgebrek, strijd tegen de vieze luiers en strijd tegen het nieuw opgelegde ritme. Maar kinderen betekent ook onderlinge strijd. Ouderwetse rivaliteit. Niemand zal dit openlijk toegeven, maar stiekem wil je gewoon de allerleukste zijn.
Rivaliteit
Dat betekent strijd tussen vader en moeder, vader en vader, moeder en moeder of voor mijn part de alleenstaande ouder en de strijd met hun alter ego.
Het eerste meetmoment om te kijken wie op pole position ligt om de leukste te worden is het eerste woordje. Hiermee wordt door kleine de eerste voorkeur uitgesproken. Het is een korte samenvatting van de eerste maanden levenservaring. Wordt het “papa” of wordt het “mama”?
Na intensieve studie in de avonduren begon onze kleine man te brabbelen. De eerste klanken vormden zich en dat was het moment waarop we als ouders continu boven zijn box hingen. We waren er helemaal klaar voor om dit glorieuze moment van overwinning te vieren!

Het moment suprême
Toen was het zover. De kleine man schraapt zijn keel en bevochtigt zijn lippen. Je ziet dat de spanning van dit zwaarwegende moment wordt weggeslikt. Zijn blik schiet vervolgens van papa naar mama en weer terug. Zijn ogen staan helder en zijn blik is vastbesloten. De keuze is gemaakt en zal nu worden uitgesproken.
En toen openden zijn lippen zich en hoorden we in slowmotion “Papa… Mama… dou.” Papa Mamadou.
Verdorie. Verloren van een middelmatige Senegalese voetballer. Ergens ter wereld juicht een Senegalees
