Met de afstandbediening in de hand zitten we op de bank. We zijn druk bezig om geen keuze te kunnen maken op Netflix. Ineens horen we iets rommelen. Waarschijnlijk een vrachtwagen die door de straat dendert. Even later horen we het weer. Tenzij er stiekem een Truckersfestival in onze wijk aan de gang is, kan het eigenlijk niet weer een vrachtwagen zijn. We spitsen onze oren en daar is weer het gerommel. We beginnen druk te filosoferen wat het de bron van het gerommel kan zijn. Onweer? Nee. Een borende buurman? Nee.
En dan ineens valt onze blik op De Dame. Met een schuldgevoel afdwingende blik kijkt ze ons aan. Ik leg mijn oor op haar kleine buikje en daar is het. De bron van het rommelen.
De voorbereiding
Met het rommelen van haar buik was officieel een nieuwe fase in het jonge leven van De Dame aangebroken. Enkel borstvoeding was niet meer genoeg maar er moest echt gegeten gaan worden. We duikelden de informatiefolder van het consultatiebureau op en begonnen een mini studie diëtiek. Wij gaan de eerste hapjes voor De Dame natuurlijk zelf maken. Biologisch, onbespoten en met liefde bereid.
Na analyse van de macro- en micronutriënten kwamen we uit op 2 mooie startgroenten; wortel en pompoen. Eten doe je op alfabetische volgorde, dus de pompoen was als eerste aan de beurt. Bij de plaatselijke toko had ik een mooi exemplaar weten te bemachtigen en die ging in de fietsmand mee naar huis. Een paar sneden later ging de pompoen de pan in. Klaar om kapot gekookt te worden. Na het koken volgde de blender en voilà, onze home-made babyhapjes konden in keurige Nijntje bakjes de vriezer in.
Haar eerste hapje
Even later was het moment daar. Ik warm een met liefde bereid bakje pompoen au bain-marie op. De aardse geuren stijgen op uit het bakje. De dame zit met haar slabbetje stevig vastgeknoopt aan tafel. Ze is helemaal klaar voor haar eerste hapjes. Op een zilveren dienblad serveer ik de pompoen op een bedje van nog meer pompoen.
De aardse geur bereikt haar kleine neusje. Met één opgetrokken wenkbrauw kijkt ze me aan. Voorzichtig doe ik haar eerste hapje ooit op het lepeltje. Langzaam beweeg ik het lepeltje naar haar mond. Deze gaat twijfelend open en met uiterste precieze manoeuvreer ik het lepeltje met pompoen haar mond in. Enthousiast hapt ze toe maar zodra de pompoen haar tong raakt, gaan haar kaken van het slot af en stort het eerste hapje pompoen ter aarde. Onderweg wordt haar trui, broek en de stoelhoes meegenomen. Het is even wennen maar uiteindelijk gaan er wat kleine hapjes in.
Een mooie herinnering
Iedere keer als ik nu de keuken binnen loop, denk ik met weemoed terug aan haar eerste hapje. Niet alleen omdat dit moment nog helder op mijn netvlies staat, maar ook omdat we er pas een dag later achter kwamen dat één van de hapjes pompoen ongezien zijn weg had gevonden naar de houten vloer. Een mooie ingetrokken vlek als stille getuige van haar eerste hapje.
Ps. Dat zelf maken van babyhapjes was heel leuk. Maar vanwege mijn beperkte planningshorizon zat ik altijd rond etenstijd met een bevroren hapje in mijn handen en tegelijk met mijn handen in het haar. Om ondervoeding van De Dame te voorkomen gebruiken we daarom tegenwoordig potjes.
