Brandweerman, profvoetballer, piloot! Niet het begin van een grap waar niemand om lacht, maar een lijstje dromen dat net zo realistisch bleek als mijn kansen op een Oscar. Nu zit ik samen met bergbeklimmers, fotomodellen en stuntmannen op kantoor.
Het blijft fascinerend hoe kinderen, ongehinderd door zoiets triviaals als talent, hun toekomst zien. Neem onze kleine man: twee turven hoog en vaker zoekend naar woorden dan een gemiddelde politicus. Maar waar woorden ontbreken, compenseert hij met theatrale handgebaren en oerkreten. Terwijl ik dit kleine wonder observeer, begin ik te filosoferen. Zou ik op deze jonge leeftijd uit kleine en subtiele gedragingen al op kunnen maken in welke richting hij zich gaat ontwikkelen?
Het onderzoek
s Ochtends ontwaakt onze kleine man en eist eerst een banaan terwijl hij naar zijn favoriete ochtendshow “Bing” kijkt. Daarna begint zijn dagelijkse inspectieronde door zijn koninkrijk, waarbij hij links en rechts wijst met de precisie van een luchtverkeersleider. Als het koninkrijk in orde blijkt, waagt hij zich aan architecturale hoogstandjes met Duplo. Mijn raderen draaien op volle toeren. Wordt hij opzichter in de bouw? Examinator? Fruitmakelaar?
Terwijl ik verder filosofeer breekt later die dag het moment aan voor een middagsnack. Er liggen kleine zakjes chips en de kleine man mag er één kiezen. Ik vraag voorzichtig of ik het zakje voor hem moet openen, maar het inmiddels wereldberoemde “ZELF DOEN!” galmt door de kamer met de kracht van een uitgerangeerde operazanger in de badkamer. Hiermee trek ik meteen de conclusie dat hij waarschijnlijk geen manager zal worden.
Even later hoor ik een vreugdekreet die zelfs de buren doet denken dat we de loterij hebben gewonnen. Ik steek mijn hoofd om de hoek om te kijken wat er aan de hand is. Onze kleine zelfstandige heeft het zakje vol enthousiasme geopend.
Toen wist ik het ineens zeker: deze kleine man wordt later burgemeester. Rustig wandelend door zijn rijk, controlerende blikken werpend, handjes schuddend en af en toe een grootse opening. Want zoals het gezegde niet luidt’: Openingen beginnen bij een zakje chips en eindigen bij een nieuw theater’.
Ik haal vast kralen voor een ambtsketen.
