Feit. Het leven met een kleine is hectischer dan het leven zonder kleine. Om deze toegenomen drukte in huis te compenseren hebben we besloten om het interieur te verrustigen. Vandaag was de vensterbank aan de beurt. De bombastisch glimmende grijsblauwe bloempotten met iets te enthousiast sprietende sanseveria’s moeten plaatsmaken voor iets rustigs. Scandinavisch, wittinten… dat werk. Dus hop, met z’n allen in de Volvo en, hoewel het hier overduidelijk een binnenkwestie betreft, naar De Tuinland.
Shopverwarring
We struinen rustig door de winkel en kopen van alles behalve dingen voor de vensterbank. Inmiddels liggen er geurstokjes, een spitvork, nougat en autoparfum in ons karretje. Bij de cactussen slaan we linksaf en ineens dringt een penetrante lucht mijn neus binnen. We zijn blijkbaar aanbeland bij de potgrond en meststoffen. Om te voorkomen dat de lunch de weg naar boven inslaat lopen we snel door.
Na een stevige sprint begeven we onszelf ineens tussen de borden en het bestek. We kunnen nu ook veilig de conclusie trekken dat de naam Tuinland het assortiment vrij slecht dekt. Hoewel je in de tuin natuurlijk ook prima kunt eten. Terwijl ik verder filosofeer over deze kwestie laat ik met een diepe zucht mijn ingehouden adem ontsnappen en hap snel verse lucht naar binnen. De verwarring slaat ineens toe.
In plaats van de redelijk frisse geur van borden, kommen en blinkende lepels ruik ik nog steeds mest. Mijn blik schiet van links naar recht op zoek naar de bron van deze lucht. Dan daalt mijn blik af naar beneden en zie ik De Dame ongemakkelijk glimlachen. Mysterie opgelost.
Verschoningszoektocht
Naast het mysterie oplossen moet ook de bron van de stank worden aangepakt. Gewapend met de luiertas neem ik De Dame op de arm en zetten we koers richting de toiletten. Met een soepele handbeweging gooi ik de deur van het herentoilet open. Maar hoe goed ik ook zoek, geen verschoonplek te vinden. Ik stap weer naar buiten en vraag aan een Tuinlander waar ik de De Dame kan voorzien van een verse Pamper. “Ow, dat kan in het damestoilet.”
Het duurt even voordat ik vanuit 1977 weer terug ben in de werkelijkheid. Het damestoilet. Want alleen dames verschonen natuurlijk baby’s. Hoe kon ik ook zo stom zijn om anders te denken.
Op het damestoilet
Voorzichtig doe ik deur van het damestoilet open en gluur door een kiertje naar binnen. Eén hokje is bezet. Na enig intern beraad besluit ik om toch naar binnen te gaan en in de hoek ligt inderdaad een verschoonkussen. Ik leg De Dame neer en begin met het verschoningsritueel. Ineens schrik ik op van het doortrek geluid dat opstijgt uit het bezette WC hokje. Ik zie dat het slot van rood naar wit draait. Een in steunkous gestoken vrouwenbeen komt de hoek om, logischerwijs gevolgd door de rest van de vrouw.
‘Ow. Mannelijk bezoek’ – wordt mij met licht gefronste wenkbrauwen toegeroepen. ‘Tja, verschonen he’ gebruik ik ter verdediging terwijl ik naar De Dame wijs. De oudere vrouw kijkt mijn inschattend aan en dan krullen haar rimpelige mondhoeken omhoog.
Ach jong. Dat geeft niks. Dat moest ik zelf ook.
Moraal van dit verhaal. Regel verdorie verschoonplekken in ieder toilet!
Update 14 augustus 2021
Het betreffende tuincentrum heeft inmiddels beterschap beloofd en ze gaan zoeken naar een oplossing.
Update 6 september 2021
Uitvoerig onderzoek gedaan naar verschoonplekken in Denemarken.
Leuk geschreven! Had daar nooit over na gedacht. Maar de verschoningsmogelijkheden zitten inderdaad meestal in het vrouwen- of het invalidetoilet. En dat voor een maatschappij die gelijkwaardigheid nastreeft. Mannen krijgen tegenwoordig ook meer vrije dagen na de geboorte van de baby. Maar wat rechten van de vader en de kijk op ouderschap betreft kan er nog veel verbeteren.