Het is een mooie dag in augustus. Een bezoekje aan het consultatiebureau is het enige wat er voor deze dag op de planning staat. Dit is meteen onze eerste keer bij het consultatiebureau. Onze kleine meid is inmiddels een maand oud en we zijn benieuwd hoe het gaat. Gewoon keiharde cijfers ter bevestiging dat we het goed doen. Of beter gezegd, dat zij het goed doet.
Het consultatiebureau vinden
Het consultatiebureau zit in een klein bedrijfsverzamelgebouw. We gooien de deur open en worden geconfronteerd met een bord met twee pijlen; de fysiotherapie is rechtsaf en het consultatiebureau is linksaf. We doen een stap naar links en ik duw de deurkruk naar beneden. De deur geeft echter niet mee. Vanaf de rechterkant (de kant van de vermeende fysiotherapie) klinkt een oude en krassende vrouwenstem “Jullie komen voor het consultatiebureau?” Ik beantwoord bevestigend en duw voorzichtig tegen de dichte deur. Wederom geen beweging. Verdorie!
Enigszins geïrriteerd gooi ik mijn heup tegen de deur. Een pijnlijke heup is het enige resultaat. De vrouw aan de rechterkant is weer op adem gekomen na de eerste vraag en zegt “dan moeten jullie hier zijn.” Ik wrijf over mijn pijnlijke heup en volg schoorvoetend het bordje fysiotherapie.
De vrouw in het beige
Achter een laptop zit een geheel in beige geklede vrouw. Zonder op te kijken van het scherm maant ze ons om een plekje te zoeken. Onze keuze valt op een plaatsje achter in de hoek. Rustig staan we daar te wachten. Na een tijdje roept de vrouw, begeleid met een diepe zucht, dat we de kleine meid moeten uitkleden. Daarna richt ze haar aandacht weer op het scherm. Blijkbaar gaat ze er vanuit dat iedereen weet hoe het werkt.
Eerlijkheidshalve moet ik echter bekennen dat mijn bezoekjes aan een consultatiebureau voor de bevalling tot een minimum beperkt is gebleven. Dit is dan ook welgeteld onze eerste keer bij het consultatiebureau. Langzaam maar zeker begint de onzekerheid toe te slaan. Hebben we informatie gemist, hadden we ‘consultatiebureaus voor dummy’s’ moeten lezen of staan er tutorials op YouTube?
Schot in de zaak
Met een enorme kreun komt de beige dame in beweging en draait onze kant op. Een luid gepiep van de bureaustoel en haar knieën begeleiden haar beweging. Middels een beweging met een lange kromme vinger laat ze weten dat we met de kleine mogen naderen. Ze wordt gewogen en opgemeten. Emotieloos krabbelt ze de gegevens op. Haar ogen schieten weer naar haar laptop. Dit is voor ons het teken om weer naar onze plek te gaan. We beginnen met het weer aankleden en als we bijna klaar zijn klinkt er achter ons een luid gekuch. “Niet aankleden. Ze moet nog naar de kinderarts.”
De kinderarts blijkt overigens een prima arts; deskundig en met prima adviezen. De kleine doet het supergoed, een mededeling die een positieve invloed heeft op ons enigszins verslechterd humeur. Opgewekt en met een voorzichtige glimlach lopen we de spreekkamer uit. We kleden haar wéér aan en gaan fluitend richting de deur.
Ineens klinkt er achter ons ‘Jullie moeten nog een vervolgafspraak maken….’ Ik bespaar jullie de rest, maar het vervolg van de dag hebben we huilend op de bank gezeten.
