Er zijn mensen die denken dat het leven met twee jonge kinderen draait om knutselen, knuffelen en schattige uitspraken die je op tegeltjes kunt laten drukken. Die mensen hebben óf geen kinderen, óf liegen tegen zichzelf.
Laat ik je even meenemen in mijn ochtendroutine. Niet die van vóór de kinderen; die bestond heel overzichtelijk uit een kop koffie, de krant lezen en nadenken over de dag. Nee, ik bedoel mijn echte ochtendroutine met kinderen:
06:02 uur. De Dame (5) staat naast mijn bed en fluistert: “Papa, mijn teen jeukt.”
06:13 uur. De Kleine Man (2) begint te schreeuwen omdat hij blijkbaar met exact drie knuffels in bed wil liggen, niet vier. Vier is stom.
Na een kwartier vredesonderhandelingen, een afleidingsmanoeuvre met een banaan en het strategisch inzetten van een Peppa Pig aflevering uit 2017, sta ik in de keuken. De koffie loopt door. De kinderen ook. Door het huis. Naakt.
Zodra je kinderen hebt, krijgt de term multitasking een nieuwe dimensie. Probeer maar eens tegelijkertijd de tanden van een vijfjarige te poetsen, een tweejarige uit een plant te vissen en een bordje pap te maken.
Dan is er nog het moment waarop je denkt: “Misschien even een momentje voor mezelf.” Zodra je gaat zitten, ruikt de jongste dat en ziet dat als signaal om met z’n hele lijf over je heen te kruipen alsof je een klimrek bent dat hem ook nog rozijntjes voert.
Maar weet je wat het is? Tussen het gejengel, de snotneuzen, de eindeloze herhalingen van Peppa Pig en de discussies over waarom je niet met een vork in het stopcontact mag — zit ineens dat ene moment. Een moment waarop de oudste zegt: “Papa, jij bent mijn beste vriend.” En de jongste je een druipende knuffel geeft met z’n snotwang tegen je trui. Mijn God, wat hou ik van die kleine mormels.
Maar goed. Daarna is gewoon weer maandag en stap je vloekend op een Lego-blokje.
