Een periode in een jeugdig leven die door ouders met angst en beven tegemoet wordt getreden. Wij van Het Leven van een Vader vinden het belangrijk om ook stil te staan bij de lastige fases in de opvoeding. Vol goede moed en tot op het bot voorbereid ging in met De Dame in conclaaf om de onderste steen van de peuterpubertijd boven te krijgen.
Er waaien droge struiken voorbij terwijl de krekels in de verte tsjilpen. Heb je dit beeld te pakken? Mooi! Het is namelijk al lang geleden dat er een verhaal is gepost. Te lang geleden eigenlijk. Uiteraard zijn er genoeg grote en nog meer kleine avonturen beleefd. Die ga ik komende tijd vangen in woorden. Maar eerst is het tijd om de grote vraag te beantwoorden. Waarmee heb je het in vredesnaam zo druk dat je niet even een verhaaltje kan tikken?
Met een soepele handbeweging haal ik de Linda uit de kast en geef deze aan De Dame. Tot mijn grote verbazing volgt geen directe blik van afkeur. In tegendeel, ze begint druk te bladeren. Gevangen in mijn eigen trotsmoment loop ik glimlachend door de woonkamer. Ineens hoor ik De Dame ‘papa’ roepen en hoor ik kleine voetjes mijn kant op stormen. Vol trots houdt ze de Linda omhoog en roept aanhoudend ‘Papa’. Nieuwsgierig volg ik haar vinger om te zien wie ze aanwijst. Is het Rico Verhoeven? Of desnoods Arie Boomsma?
Woensdag is de dag dat ik de Dame geheel voor mezelf heb en niet hoef te werken. Vroeger zou ik de term papadag moeiteloos noemen, maar bij sommige mensen nodigt dit uit tot het roepen van ‘Het is toch ook nooit mamadag’ of ‘het hoort elke dag papadag te zijn’. Als ik alleen ben met de kleine is het papadag en als mijn vrouw alleen is mamadag. Hetzelfde geldt voor omadag en gastouderdag. De enige uitzondering is dierendag.
Er is heel veel aandacht voor de prestaties van Sifan. De Dame kijkt vol aandacht naar de machtige passen waarmee Sifan naar de zege snelt. En dan ineens kijkt ze naar haar eigen beentjes. Dan draait ze zich om. Trillend tilt ze haar linkervoetje op en zet deze 20 centimeter verder weer op de grond.