Er waaien droge struiken voorbij terwijl de krekels in de verte tsjilpen. Heb je dit beeld te pakken? Mooi! Het is namelijk al lang geleden dat er een verhaal is gepost. Te lang geleden eigenlijk. Uiteraard zijn er genoeg grote en nog meer kleine avonturen beleefd. Die ga ik komende tijd vangen in woorden. Maar eerst is het tijd om de grote vraag te beantwoorden. Waarmee heb je het in vredesnaam zo druk dat je niet even een verhaaltje kan tikken?
Urenlang speur ik het internet af, lees boeken en begeef mij op zeer actieve moederfora onder de schuilnaam KoffieDame85. De verzamelde informatie zet ik om in een concreet actieplan; beter bekend onder de codenaam ‘operatie Boon’. Een uiterst geraffineerd plan om de Dame aan de groente te helpen. Aan het eind van dit programma van 7 weken snakt ze naar sperziebonen, kun je haar ’s nachts wakker maken voor tuinbonen en wil ze bij de Japanner alleen nog maar Edamame bonen i.p.v. kipnuggets.
Ik scheur het papiertje van het perenijsje en overhandig deze aan De Dame. Zo trots als een pauw loopt ze eerst een rondje door de tuin om haar nieuwe aanwinst te tonen aan de klimop, twee verbaasde huismussen en de glijbaan. Dan is het tijd voor verkoeling. Vol overgave werkt ze de eerste happen van haar ijsje naar binnen. Waarbij ik meteen blij ben dat ze niet de gevoelige tanden en brain-freeze gevoeligheid van haar vader heeft geërfd.
Met een soepele handbeweging haal ik de Linda uit de kast en geef deze aan De Dame. Tot mijn grote verbazing volgt geen directe blik van afkeur. In tegendeel, ze begint druk te bladeren. Gevangen in mijn eigen trotsmoment loop ik glimlachend door de woonkamer. Ineens hoor ik De Dame ‘papa’ roepen en hoor ik kleine voetjes mijn kant op stormen. Vol trots houdt ze de Linda omhoog en roept aanhoudend ‘Papa’. Nieuwsgierig volg ik haar vinger om te zien wie ze aanwijst. Is het Rico Verhoeven? Of desnoods Arie Boomsma?
Geërgerd werp ik een snelle blik over mijn schouder en daar zie ik De Dame zitten. Gevangen in haar eigen mooie wereldje. Haar hoofdje wiegt zachtjes op en neer. Dan stopt ineens het wiegen, haar mond gaat langzaam open en weer klinkt NEIN NEIN NEIN. Als bliksemschichten schieten de vragen door mijn hoofd. Hebben we per ongeluk een Duits kind gekregen? Komen we te vaak bij de Aldi? Zitten er verborgen Duitse boodschappen in haar favoriete afleveringen van Bassie en Adriaan?