In juli van het jaar 2020 ben ik de vader geworden van onze mooie dochter Evi. Vanaf het moment dat ik wist dat ik vader zou worden, veranderde er heel veel. Maar er bleef ook verbazingwekkend veel precies hetzelfde. Mijn schrijfsels gaan over de wereld door de ogen van een beginnend vader met een hele dikke knipoog en een dappere poging tot humor.
Ik scheur het papiertje van het perenijsje en overhandig deze aan De Dame. Zo trots als een pauw loopt ze eerst een rondje door de tuin om haar nieuwe aanwinst te tonen aan de klimop, twee verbaasde huismussen en de glijbaan. Dan is het tijd voor verkoeling. Vol overgave werkt ze de eerste happen van haar ijsje naar binnen. Waarbij ik meteen blij ben dat ze niet de gevoelige tanden en brain-freeze gevoeligheid van haar vader heeft geërfd.
Met een soepele handbeweging haal ik de Linda uit de kast en geef deze aan De Dame. Tot mijn grote verbazing volgt geen directe blik van afkeur. In tegendeel, ze begint druk te bladeren. Gevangen in mijn eigen trotsmoment loop ik glimlachend door de woonkamer. Ineens hoor ik De Dame ‘papa’ roepen en hoor ik kleine voetjes mijn kant op stormen. Vol trots houdt ze de Linda omhoog en roept aanhoudend ‘Papa’. Nieuwsgierig volg ik haar vinger om te zien wie ze aanwijst. Is het Rico Verhoeven? Of desnoods Arie Boomsma?
Geërgerd werp ik een snelle blik over mijn schouder en daar zie ik De Dame zitten. Gevangen in haar eigen mooie wereldje. Haar hoofdje wiegt zachtjes op en neer. Dan stopt ineens het wiegen, haar mond gaat langzaam open en weer klinkt NEIN NEIN NEIN. Als bliksemschichten schieten de vragen door mijn hoofd. Hebben we per ongeluk een Duits kind gekregen? Komen we te vaak bij de Aldi? Zitten er verborgen Duitse boodschappen in haar favoriete afleveringen van Bassie en Adriaan?
Bal, bal! De laatste keer dat ik dit hoorde was in de 4e reserveklasse van het zondagvoetbal. Meestal was je in zulke gevallen net doormidden gezaagd door een iets te dikke vedette op witte voetbalschoenen met zijn kousen opgetrokken tot ver over de knieën. Zo’n type die twee keer mocht meetrainen met het eerste en nu denkt dat hij Christiano Ronaldo uit de polder is. Zulke mensen riepen steevast ‘bal, bal’ om de scheidsrechter ervan te overtuigen dat de bal werd gespeeld en mijn dubbele beenbreuk een ongelukkige samenloop van omstandigheden was.
Het is relatief mooi Nederlands weer. Dat betekent dat het een klein beetje miezert en de gevoelstemperatuur ongeveer vijf graden Celsius bedraagt. Ideaal weer om lekker naar buiten te gaan. Gelukkig zijn wij gezegend met een enorm buitenkind. Even daarvoor terwijl ik door het raam naar buiten kijk en de inschatting maak of buitenspelen tot de verstandige keuzes behoort, komt Evi er enthousiast aanrennen met haar kleine roze laarsjes. Klaar om te fietsen.